Duncan
“Hoe ik in aanraking kwam met het Toon Hermans Huis? Ik geloof dat het vanuit de GGD kwam. Mijn eerste indruk was dat er gelijk een heel goede sfeer hing, alsof ze hier goed konden luisteren. En dat was ook zo. De eerste ontmoeting was om kennis te maken. Wie zijn jullie eigenlijk en wat doen jullie zoal. Die ontmoeting was alleen met Isabelle.”

“Ik ken eigenlijk maar twee mensen in het Toon Hermans Huis. Isabelle en Tamar. En toen me gevraagd was met wie ik op de foto wilde, was het was dus of Tamar of Isabelle. En ik kon eigenlijk niet kiezen. Tamar bleek al met Fabian op de foto te gaan, dus toen koos ik voor Isabelle. Ik had geen voorkeur.”

“Hoe het me helpt? Het lucht op en je leert hoe anderen er tegenaan kijken. Luisteren en ervaringen delen. Onze jongerenpit groep bestaat nu uit zeven leden. Soms gaan we ook wel eens buiten het huis met elkaar om. Niet vaak, soms. Ik ben om mijn verjaardag te vieren met Emma uit eten geweest.”

“Dat wist je niet hè Isabelle? Dat hoeft ook niet, haha. Dat is privéleven! Maar dat was hartstikke gezellig. De jongerenpit komt eens in de vier weken bij elkaar. Soms één keer in de zes weken of er zit een keer acht weken tussen, dat varieert. Maar in ieder geval een keer of acht in een schooljaar. Van september tot juni. Ik zit er nu voor het tweede jaar bij.”

“Creatieve dingen? Ja hoor, dat doen we ook, maar niet altijd. Gisteren hadden we een vrije opdracht tekenen. We gingen rouw visualiseren. Hoe we dat doen? Dat doen we met behulp van een soort landkaart. Daar staan dan bijvoorbeeld het “meer van verdriet” of “eenzame hoogte” op, “strand van plezier”, “buitensluiten”, “insluiten”, dat soort dingen. We hebben een set poppetjes. Dan krijgen we een opdracht als pak een poppetje en zet hem op een plek neer bij wat jij de laatste tijd veel gevoeld hebt. Gevoelens als verdriet, angst, woede, gemis, nieuwe mogelijkheden, vriendschap, troost, dat soort dingetjes.”

“Humor? Ja dat staat er ook op. Ik loop vaak naar buiten met een lach op mijn gezicht. Het is ook altijd echt gezellig en je praat veel met mensen, dus er komt uiteraard altijd wel iets te lachen uit. Dat is bij elk gesprek wel zo. En ik ga bijna altijd weer opgelucht naar buiten.”

“Een troostlied? Stan van Eminem en I need a doctor van DR. Dre. Ik herken het op een bepaalde manier. Het vallen van de ene persoon, waardoor de ander voortgestuwd wordt en dat die de een weer helpt. Die eindeloze cirkel, die ergens door wordt doorbroken, waarbij de één dan weer hulp vraagt aan de ander.”